Lokalna populacija
Populacija predstavlja grupu jedinki iste vrste koje se nalaze na određenom prostoru tj. naseljavaju određeno stanište, u određenom vremenu i koje realno mogu da stupaju u reproduktivne odnose. Reprodukujući se slobodnom oplodnjom, dele zajedničke genetičke informacije.
Lokalna populacija podrazumeva da su u okviru nje jedinke raspoređene u grupama, u određenim mikrostaništima sa relativno homogenim uslovima spoljašnje sredine. Jedinke su maksimalno prilagođene uslovima spoljašnje sredine, a između jedinki svakog mikrostaništa se javljaju određene genetičke razlike. Ove grupe jedinki, raspoređene u određenim mikrostaništima čine subpopulaciju.
Grupa lokalnih populacija između kojih postoji slučajna oplodnja, protok gena i nastanjuju određeno područje, naziva se metapopulacija.
Protok gena između pojedinih lokalnih populacija smanjuju biotički faktori kao što su: pokretljivost, teritorijalnost, socijalne grupe.
Vrste, obično, čine više populacija, osim endemskih, jer one čine jednu populaciju. Ove populacije su diskontinuirano raspoređene, odnosno, staništa su razbacana i između staništa postoje uslovi koji nisu optimalni.
Lokalna populacija je osnovna evoluciona jedinica. Geografska udaljenost dovodi do manjeg protoka gena između pojedinih lokalnih populacija. Stvara se različit stepen genetičke diferencijacije između udaljenih populacija i tako nastaju podvrste. Podvrsta je intraspecijska kategorija. Stanište podvrste je deo areala vrste. Areal je prostor na kome živi jedna vrsta.
Tipovi odnosa rasprostranjenja populacija
1. Simpatrija: jedinke dve populacije žive na jednom staništu.
2. Alopatrija: staništa populacija se ne dodiruju i ne preklapaju.
3. Parapatrija: staništa dve populacije se jednim delom dodiruju, ali se ne preklapaju. Razlikujemo ekološku parapatriju npr, reka i kopno, i hibridizacionu parapatriju, kada se ukrštanjem populacija stvaraju sterilni hibridi.
4. Geografska intergradacija: između populacija dolazi do reprodukcije i stvaranja hibrida koji obrazuju hibridni pojas. On se ne širi jer je češće ukrštanje između jedinki jedne populacije, nego između jedinki dve različite populacije. Jedinke hibridi su manje otporni prema bolestima, manje su fertilne.
Literatura
- Skripta za studente biologije iz Organske evolucije, PMF Novi Sad
- Tucić, N. (1987): Uvod u teoriju evolucije, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd.
- Radoman, P. (1982): Teorija organske evolucije, Drugo promenjeno izdanje, Zavod za udžbenike i nastavna sredstva, Beograd.
