Razlika između izmena na stranici „Abiogena evolucija”
(→Obrazovanja malih molekula (monomera)) |
(→Obrazovanja malih molekula (monomera)) |
||
| Red 14: | Red 14: | ||
U prvoj fazi dolazi do obrazovanja malih molekula (monomera) kao što su azotne baze, aminokiseline i monosaharidi. Većina savremenih istraživača smatra da su na prvobitnoj Zemlji morali da postoje određeni uslovi za stvaranje malih organskih molekula. Tako je atmosfera bila reduktivnog karaktera (bez kiseonika), bilo je neophodno prisustvo vode i najprostijih jedinjenja kao što su metan, amonijak, ugljen-dioksid, vodonik. Za hemijske reakcije bila je neophodna i energija i to iz različitih izvora: sunčevo – UV zračenje, toplota, vulkani, električna pražnjenja, vodeni talasi. | U prvoj fazi dolazi do obrazovanja malih molekula (monomera) kao što su azotne baze, aminokiseline i monosaharidi. Većina savremenih istraživača smatra da su na prvobitnoj Zemlji morali da postoje određeni uslovi za stvaranje malih organskih molekula. Tako je atmosfera bila reduktivnog karaktera (bez kiseonika), bilo je neophodno prisustvo vode i najprostijih jedinjenja kao što su metan, amonijak, ugljen-dioksid, vodonik. Za hemijske reakcije bila je neophodna i energija i to iz različitih izvora: sunčevo – UV zračenje, toplota, vulkani, električna pražnjenja, vodeni talasi. | ||
| − | Najpoznatiji eksperiment koji je potvrdio da su u Zemljinoj praatmosferi zaista mogli nastati ovi molekuli je '''Milerov eksperiment'''. Ovaj eksperiment je potvrdio Oparin-Holdejnovu teoriju da su organske materije nastale iz neorganskih. | + | Najpoznatiji eksperiment koji je potvrdio da su u Zemljinoj praatmosferi zaista mogli nastati ovi molekuli je '''Milerov eksperiment'''. Ovaj eksperiment je potvrdio Oparin-Holdejnovu teoriju da su organske materije nastale iz neorganskih. Stenli Miler i Harold Juri 1952. u Čikagu eksperimentalno potvrdili da se iz mešavine gasova ugljen-dioksida, metana, amonijaka i vodonika, uz zagrevanje sa vodom i pomoću energije dobijene električnim pražnjenjem ili UV zračenjem mogu dobiti mala organska jedinjenja kao što su cijanovodonik i formaldehid. Daljom reakcijom ovih jedinjenja sa vodom nastali su aminokiseline, ugljeni-hidrati, purini i pirimidini od kojih nastaju nukleotidi. |
| − | {{Video}}[https://highered.mheducation.com/sites/9834092339/student_view0/chapter26/animation_-_miller-urey_experiment.html] | + | {{Video}}[https://highered.mheducation.com/sites/9834092339/student_view0/chapter26/animation_-_miller-urey_experiment.html]Pogledajte animaciju Milerovog eksperimenta |
| − | + | [http://www.ucsd.tv/miller-urey/] Možete sami da izvedete Milerov eksperiment | |
Izmena na datum 21. avgust 2019. u 14:01
Abiogena ili hemijska evolucija (naziva se još i predbiološka) opisuje hemijske promene kojima su, nakon nastanka svemira i obrazovanja planete Zemlje, nastali prvi hemijski molekuli kao preduslov za postanak živih organizama.
Većina naučnika danas prihvata teoriju o nastanku života čije su osnove, nezavisno jedan od drugog, dali Oparin i Holdejn. Prema Oparin – Holdejnovoj teoriji biološkoj evoluciji je prethodila hemijska evolucija, čime se naglašava da je do pojave života došlo postepeno (od prostijih ka složenijim molekulima) iz neorganske materije.
Hemijska evolucija se može podeliti na tri faze:
1. obrazovanja malih molekula (monomera);
2. polimerizacija
3. povezivanje polimera i obrazovanje živih organizama
Obrazovanja malih molekula (monomera)
U prvoj fazi dolazi do obrazovanja malih molekula (monomera) kao što su azotne baze, aminokiseline i monosaharidi. Većina savremenih istraživača smatra da su na prvobitnoj Zemlji morali da postoje određeni uslovi za stvaranje malih organskih molekula. Tako je atmosfera bila reduktivnog karaktera (bez kiseonika), bilo je neophodno prisustvo vode i najprostijih jedinjenja kao što su metan, amonijak, ugljen-dioksid, vodonik. Za hemijske reakcije bila je neophodna i energija i to iz različitih izvora: sunčevo – UV zračenje, toplota, vulkani, električna pražnjenja, vodeni talasi.
Najpoznatiji eksperiment koji je potvrdio da su u Zemljinoj praatmosferi zaista mogli nastati ovi molekuli je Milerov eksperiment. Ovaj eksperiment je potvrdio Oparin-Holdejnovu teoriju da su organske materije nastale iz neorganskih. Stenli Miler i Harold Juri 1952. u Čikagu eksperimentalno potvrdili da se iz mešavine gasova ugljen-dioksida, metana, amonijaka i vodonika, uz zagrevanje sa vodom i pomoću energije dobijene električnim pražnjenjem ili UV zračenjem mogu dobiti mala organska jedinjenja kao što su cijanovodonik i formaldehid. Daljom reakcijom ovih jedinjenja sa vodom nastali su aminokiseline, ugljeni-hidrati, purini i pirimidini od kojih nastaju nukleotidi.
[1]Pogledajte animaciju Milerovog eksperimenta
[2] Možete sami da izvedete Milerov eksperiment
